Oxforddingetjes

Het werken en wonen in Oxford heeft veel voordelen. Zo heb ik bijvoorbeeld vorige week vier Lectures bijgewoond (over architectuur van Victoriaanse kerken, Christendom in het Engeland onder Elizabeth I, religie en oorlog, en biologie/nature & nurture respectievelijk), en kon ik anderhalve week geleden naar Krakau om daar een workshop over Jodendom bij te wonen die het Europaeum (en ik dus ook) daar georganiseerd hadden, waar zo’n 20 – 25 professors en Master- en PhD-studenten aan deelnamen. Helaas heb ik de langste van de drie workshopdagen gemist omdat ik opeens ziek werd, maar ik was er wel bij om op de laatste dag af te sluiten met een bezoek aan concentratiekamp Auschwitz, waar ik nog nooit geweest was.
Na afloop daarvan begrijp je wel waarom een aantal deelnemers die het al eens gezien hadden er niet nog een keer heen wilden, en als het aan mij ligt was mijn eerste bezoek ook mijn laatste. Het was vreselijk – indrukwekkend en interessant en beangstigend en fascinerend, maar op een horror-achtige manier waar ik niet op voorbereid was, hoewel er qua rauwe informatie weinig was wat ik niet al wist.

Het werk is nog steeds erg druk en best zwaar, en ik merk dat ik me soms kapot erger aan typische Oxforddingetjes (of ik heb me laten vertellen dat het typisch Oxfords is in elk geval): er is bijna niets belangrijker dan mensen met de juiste titel (dr/professor/principal/lord/etc) aanspreken, een spelfoutje in de naam van één van de Colleges is bijna een doodzonde (St Antony’s vs St Anthony’s) en ik word geacht om ten alle tijden enorm onder de indruk te zijn van een groot deel van de contacten van mijn werk. Nu is het ook wel bijzonder om te telefoneren met het kantoor van de heersende prins van Liechtenstein (die over twee weken naar Oxford komt om te spreken op één van onze evenementen) natuurlijk, maar als je steeds maar hoort hoe stinkend rijk Lord Die-en-die wel niet is, of dat we snel alles moeten laten vallen omdat president Zus-en-zo tóch naar een lecture komt en we zijn tickets/bus/auto/ontbijt voor hem moeten regelen omdat hoge heren daar zelf geen tijd voor hebben wordt het al snel normaal (en vervelend) dat ze allemaal zo belangrijk zijn.

Vrolijker nieuws is dat mijn ouders afgelopen weekend op bezoek waren en met zijn drieën hebben we ons door musea, colleges, restaurants, bibliotheken, de Covered Market en het centrum van Oxford heengeslagen. Vanochtend zijn ze weer vertrokken en hebben me achtergelaten met mooie herinneringen en een berg Sinterklaas-snoepgoed waardoor ik toch de Sintsfeer een klein beetje meekrijg (hoewel de kerstbomen hier al in de etalages verschijnen).

Grappig weetje van de dag: mijn baas is ervan overtuigd dat Engelse kaas en brood veel beter zijn dan Nederlandse...

Groetjes!